Որդին հորը հրավիրեց ռեստորան ընթրելու:
Հայրը շատ ծեր էր ու թույլ: Ուտելիս թափում էր վրան, ձեռքերը դողդողում էին, չէր կարողանում լավ ծամել: Մարդիկ նրան նայում էին զզվանքով ու տհաճությամբ, իսկ որդին շատ հանգիստ էր, ուշադրություն չէր դարձնում:
Երբ վերջացին ընթրիքը, նա հորը ուղեկցեց զուգարան, մաքրեց հագուստը, սանրեց մազերը, ուղղեց ակնոցները: Երբ նրանք սրահ մտան, բոլորի բերանը բաց մնաց: Նրանք զարմանում էին, թե ինչպես նա չի ամաչում իր հորից:
Երբ հասան դռան մոտ հայրը շրջվեց ու հարցրեց. Որդիս քեզ չի թվում, որ մենք ինչ որ բան մոռացել ենք:Ոչ, հայրիկ, մենք ոչինչ չենք մոռացել, — ասաց որդին:
Սխալվում ես որդիս, մենք դաս թողեցինք այստեղ յուրաքանչյուր որդու համար և հույս՝ յուրաքանչյուր հոր համար, — ասաց հայրը:
Հոգ տարեք նրանց մասին, ովքեր հոգ են տարել ձեր մասին, ոչ ոք ապահովված չէ ծերությունից ու անօգնական վիճակից:
