Երեկոյան երեխայի հետ ավտոբուս մտա: Քաղաքում անձրև էր, խցանումներ, ավտոբուսը լիքն էր: Առջևի նստատեղում (երեխաների և հաշմանդամություն ունեցող ուղևորների համար) տարեց կին և տղամարդ էին նստած: Ավելի ճիշտ, պարզ չէ `տղամարդը կամ տղան ուներ կարմիր մորուք, գլխարկը մինչև քիթը քաշած, ականջակալներ ականջինլ և ձեռքին սմարթֆոն:
Իմ որդին 4 տարեկան է, աշխույժ և շփվող տղա է: Նա բարձրաձայն ասաց. «Քեռի, կարո՞ղ եմ նստել, խնդրում եմ»: Քեռին երանելի ժպիտով գլուխը իջեցրեց ներքև և կատաղած միացրեց հեռախոսը: Նայեցի շուրջը ավտոբուսում:
Ականջակալներով նստած էին նաև վեց կամ յոթ տղամարդ, և Աստծո կողմից, նրանցից յուրաքանչյուրը պատկերում էր հերոսական երազ: Եվ այսպես այն դարձավ զզվելի…
Կանայք կանգնած են, պայուսակներով, թաց բաճկոններով և հովանոցներով, գալիս էին աշխատանքից տուն, նրանք չեն ընկնի բազմոցի վրա, բայց կկանգնեն ջեռոցի մոտ`
մորուքավոր տղամարդկանց կերակրելու համար, այնուհետև կմաքրեն դրանք և կլվանան ամանները, կարդուկեն նրանց վերնաշապիկները: Ոտքերի վրա `կբողոքեն հոգնածությունից: Ես չէի ուզում ամաչել և զբաղվել ավտոբուսի հակասություններով, այս ընդհանուր ճշմարտությունները պետք է ներծծվեն մոր կաթով:
Ես իսկապես ուզում էի բռնել մորուքով և նայել այս մարդու աչքերին, և քնած, միգուցե տղամարդուց մնացած մնացորդները կշողան անփայլ հայացքով հեռախոսային էկրանի լույսից։ Մենք ինքներս ենք ծննդաբերում և մեծացնում այդ հրեշներին: Իհարկե, նա այնքան հաճելի էր պատուհանի մոտ, հեռախոսը ձեռքին, և ահա ես երեխայի հետ բարկացած կանգնած եմ, կամ հղի մորաքույրը, կամ տատիկը: Եվ նա արդեն այնքան հաճելիորեն տաքացրել էր իր տեղը:
Այսպիսով, նրանք անցնում են բարակ գծերով ՝ մորուքով, մերկ ոտքերով ՝ սպորտային կոշիկներով, լապտերներով, գծավոր շալվարներով և հեռախոսներով ՝ պատրաստված մատներով: Ինչպե՞ս սիրել նրանց: Ինչպե՞ս մաղթել նրանց: Հպարտացեք դրանցով: Իմ մեծ որդին 27 տարեկան է: Նա այնքան էլ ծույլ չէ պայուսակներով տատիկի համար, որ օգնում է դուրս գալ տրանսպորտից, վերցնում է երեխայի սայլակը… Եվ նույն ձևով կրթել եմ կրտսերին: Դա հույս էր, որ ոչ բոլորն են այծեր: Իմ երեխան իր տեղը զիջեց մի աղջկա:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ newsgoodtime.ru
