Մի քանի տարի առաջ ես ապրում էի փողոցներում: Ես լքեցի իմ տունը, երբ իմ դուստրը բնակություն հաստատեց այնտեղ՝ որպես լիարժեք տիրուհի: Նաստյան (իմ դուստրը) հսկայական տղամարդ էր ՝ մեծ կին բռունցքով, ինչի շնորհիվ նա ճարպկորեն հարվածեց տղամարդկանց: Այս տղամարդիկ իր ամուսինը և երկու որդիներն էին:
Մի օր Նաստյան որոշեց, որ ցանկանում է մենակ ապրել և դուրս է հանեց նրանց: Նա դիմեց ամուսնալուծության, և երեխաներին թողեց իր ամուսնուն: Նաստյան նույնն արեց ինձ հետ, նա պարզապես ինձ դուրս հանեց փողոց: Ես իրավունքներ չունեի, քանի որ իմ առաջին թոռնիկի ծնվելուց հետո բնակարանը տվել էի աղջկաս:
Ինձ ստիպեցին մի քանի տարի ապրել ցանկացած վայրում, բայց ոչ տանը: Աղջիկս ստանում էր իմ թոշակը որպես վստահված անձ և ինձ մի կոպեկ անգամ չէր տալիս, ուստի ինձ զրկել էին լիարժեք գոյության համար նախատեսված միջոցներից:
Բանիմաց մարդիկ ինձ օգնեցին ինչպես կարող էին: Ինչ-որ մեկը `սնունդով, մեկը` հագուստով, մեկը `լոգանքով, մեկը` բժշկով: Բայց ոչ ոք չկարողացավ ինձ լիարժեք օգնություն առաջարկել: Բոլորը պարզապես հառաչեցին և ցնցվեցին:
Մի երեկո, երբ ես նստած էի նստարարնին մի տան մոտ, հարգարժան տղամարդը մոտեցավ ինձ: Նա լսել էր իմ պատմության մասին և գործարք առաջարկեց:
Նա առաջարկեց օգնել դատարանում վիճարկել փաստաբանի և լիազորագրի նվերը: Փոխարենը նա կստանա իմ բնակարանը ինձանից հետո: Նա ինձ համար սենյակ վարձեց, և մոտ մեկ տարի մենք պայքարում էինք իմ իրավունքների համար:
Մենք շահեցինք դատը: Նաստյան, բնականաբար, դա չընդունեց և չթողեց նույնիսկ շեմին: Ես և կարգադրիչները բացեցինք դուռը և ստիպողաբար դուրս հանեցինք նրան բնակարանից:
Այդ ժամանակվանից ի վեր ես հանգիստ ապրում եմ իմ կյանքով: Ես ոչինչ չգիտեմ իմ դստեր ճակատագրի մասին, իսկ թոռներս երբեմն գալիս են ինձ այցելելու:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ newsgoodtime.ru
